تکاملِ انسان
گــَر رَسَد انسان به سَر حَدِّ کَمال
آنچه بیند خیر و خوبیست و جَمال
مـَحـوِ نیکی ها شود غــرقِ خدا
چـون نَبِینَد شَـرّ و زشتـی و زوال
پرهیز از بدی
نفرینِ خلق را به فراوان خریده ای
چون بَهرِ خود هیزمِ تَر دود کرده ای
ضعف و درماندگیِ بَشَر
ســوگـَنـد بــه اشک ِ دیدَگانَم
مُـضـطَـرّ و ضـعـیـف و نـاتـوانَـم
درمــانــده و غافِل و چه حیران
از درگَــهِ خـــود خـــدا مَــرانَـم